معرفی کامل و بررسی نژاد سگ دوبرمن

نگاهی مختصر به نژاد سگ دوبرمن

سگ دوبرمن با نام کامل دوبرمن پینچر (Doberman Pinscher)، در قرن 19 و برای اولین بار در آلمان به عنوان یک سگ نگهبان پرورش داده شد. البته اصالت و سابقه نژادی دوبرمن تا حدودی ناشناخته است، اما خیلی‌ها باور دارند که دوبرمن ترکیبی از سگ‌های روتوایلر، تریر سیاه و قهوه‌ای و پینچر آلمانی می‌باشد.

دوبرمن با پوشش بدن نرم و براق، بدنی ورزشی و شکل خاص گوش‌ها و دم کوتاهش، در میان سگ‌ها همچون یک نجیب زاده باوقار است! دوبرمن بسیار پر انرژی و باهوش است و برای خدمت رسانی در نیروی پلیس، ارتش مناسب است و مهم‌تر از همه، نگهبان و همراه بسیار خوبی برای خانواده می باشد.

نقد و بررسی کلی سگ نژاد دوبرمن

با توجه به اینکه که سگ دوبرمن پینچر در پایان قرن 19 پرورش داده شد، به نوعی در دنیای سگ‌ها تازه وارد است. با این وجود، این مسئله نتوانسته جلوی معروفیت و محبوبیت دوبی (به این اسم هم معروف است) را در دنیا بگیرد.

سگ دوبرمن هیکل ورزشی و زیبایی دارد و علاوه بر آمادگی بدنی، بسیار باهوش و وفادار است. دوبرمن در کنار اینکه سگ نگهبان بسیار شجاعی است، دوست و همراه بسیار خوبی برای خانواده می‌باشد.

سگ دوبرمن به درنده خویی معروف است و آن‌هایی که دوبرمن را نمی‌شناسند از او می‌ترسند و تصور می‌کنند که او یک سگ مهاجم است. بله، واقعیت هم همین است، دوبرمن یک محافظ تمام عیار است، اما در عین حال، باوقار، هشیار و دوست داشتنی است. دوبرمن هیچ‌گاه به دنبال دردسر نیست، اما بسیار شجاع است و درصورتی‌که احساس خطر کند، از خانواده و دوستانش تمام قد دفاع خواهد کرد.

سگ دوبرمن از اینکه بخشی از خانواده باشد لذت می‌برد و عاشق نزدیکی با آن‌هایی است که دوست‌شان دارد. همین علاقه از دوبرمن یک محافظ واقعی ساخته است. دوبرمن در ارتباط با دوستان، خانواده و میهمانان کاملا قابل اعتماد است، البته به شرطی که به خوبی با او رفتار شود!

هرچند همانطور که گفتیم، دوبرمن نقاط مثبت زیادی دارد، اما نژاد مناسبی برای همه نیست. دوبرمن سگ بزرگی است و از لحاظ بدنی و ذهنی بسیار فعال است و به تمرین زیادی نیاز دارد. او علاوه بر ورزش، به چالش‌ها و بازی‌های ذهنی هم نیاز دارد تا دچار کسالت و افسردگی نشود. بنابر این، دوبرمن به صاحبی توانمند و مقتدر نیاز دارد که بتواند به خوبی او را آموزش دهد تا برای حضور در اجتماع آماده شود. اگر به دنبال مراقبت از سگ دوبرمن هستید، باید بتوانید هر روز برایش وقت بگذارید و سرگرمش کنید. قطعا برای افرادی که کم‌تحرک هستند یا وقت کافی برای تمرین دادن دوبرمن ندارند، این نژاد را به آن‌ها توصیه نمی‌کنیم.

البته نژاد دوبرمنی که امروزه شاهد آن هستیم، نسبت به سال‌های قبل لاغرتر شده است. می‌توان گفت که خلق و خوی او نیز تا حدودی تغییر یافته و به گفته پرورش‌دهنگان، نسبت به نژاد آلمانی دوبرمن در گذشته، کمی آرام‌تر شده است. البته همچنان می‌توان دوبرمن را یکی از بهترین نگهبانان دانست.

پرورش‌دهندگان آمریکای شمالی معمولا گوش سگ های دوبرمن را با هدف افزایش توانایی‌شان در شناسایی صداها می‌برند و دم او را هم کوتاه می‌کنند. هرچند که هیچ الزامی در انجام این کارها نیست. کوتاه کردن دم و بریدن گوش در کشورهای زیادی ممنوع می‌باشد.

آن‌هایی که سگ دوبرمن را به خوبی می‌شناسند، معتقدند که سگ دوبرمن - درصورتی‌که به خوبی پرورش داده شود و به درستی اجتماعی شود - یک حیوان خانگی فوق‌العاده خواهد بود و برای خانواده‌هایی که سگ‌های دیگری هم دارند مناسب است. دوبرمن با کودکان رفتار خوبی دارد و در کل نسبت به خانواده وفادار است و خود را وقف مراقبت از آن‌ها می‌کند.

مهم‌ترین نکاتی که در مورد سگ دوبرمن باید بدانید!

• سگ نژاد دوبرمن بسیار پر انرژی است و به تمرین و ورزش زیاد و مداوم نیاز دارد.
• دوبرمن ذاتا یک سگ محافظ است، پس جای تعجب ندارد اگر مسئولیت مراقبت خانه شما را بپذیرد.
• اگر رهبر قدرتمند و توانمندی نباشید، دوبرمن دست به کار خواهد شد و سعی می‌کند کنترل خانه را بدست بگیرد. یکی از راه‌های اینکه بتوانید اقتدار و نقش رهبری خود را به درستی ایفا کنید، این است که دوبرمن خود را بصورت مداوم به ورزش ببرید.
• سگ های دوبرمن به آب و هوای سرد حساس هستند و به پناهگاه مناسبی در زمستان نیاز دارند (معمولا دوست دارند در خانه و کنار آتش شومینه بنشینند).
• دوبرمن سگ خانواده است و بهتر است او را در خانه تنها نگذارید. او از بودن در کنار خانواده لذت می‌برد
• سگ دوبرمن به بدخلقی معروف است و حتی اگر دوبرمن شما بسیار مهربان و دوست داشتنی باشد، بازهم ممکن است همسایگان و غریبه‌ها از او بترسند.
• برای داشتن یک دوبرمن سالم، توله را از یک پرورش‌دهنده یا فروشنده معتبر خریداری کنید. مطمئن شوید که توله دوبرمن شما، مشکلات ژنتیکی یا بیماری خاصی ندارد.

تاریخچه سگ نژاد دوبرمن

روزی روزگاری، در اواخر قرن 19 ام، مامور مالیاتی به نام لوئیس دوبرمن (Louis Dobermann) در شهر آپولدا (Apolda) واقع در منطقه تورینجیای (Thuringia) آلمان زندگی می‌کرد. شغل او جمع آوری پول بود و باتوجه به راهزنان زیادی که در منطقه حضور داشتند، با خطرات زیادی دست و پنجه نرم می‌کرد.

از آنجایی که آقای دوبرمن علاوه بر شغل اصلی خود، به جمع آوری سگ‌ها هم می‌پرداخت، به دنبال سگی بود تا بتواند از او به خوبی مراقبت کند. دوبرمن کار پرورش نژادهای سگ را با این هدف که بتواند یک همراه وفادار و یک محافظ تمام عیار برای خود پیدا کند، آغاز نمود. نتایج آزمایش‌هایی که آقای دوبرمن انجام داد، سگ‌های دوبرمن پینچر امروزی می‌باشد.

البته امروزه اطلاعات چندان دقیقی از این که چه نژادهایی در خلق نژاد سگ دوبرمن استفاده شده است، در دسترس نیست. اما طبق شواهد، دوبرمن ترکیبی از سگ‌های نژاد روتوایلر، پینچر آلمانی و تریر سیاه و خاکستری می‌باشد. دوبرمن اولین بار در سال 1876 رونمایی و با استقبال فراوانی مواجه شد.

زمانی که آقای دوبرمن در سال 1894 مرد، دانش خود را نیز با خود برد و کسی نمی‌دانست که سگ دوبرمن دقیقا از چه نژادهایی تشکیل شده است. با این وجود، به پاس تلاش‌های بسیار زیادی که داشت، اسم این نژاد از سگ را دوبرمن نهادند.

در پایان قرن 19، پرورش‌دهندگان آلمانی که کار آقای دوبرمن را ادامه می‌دادند، بیش از آنکه به ظاهر او توجه داشته باشند، به کارایی و عملکرد دوبرمن اهمیت دادند. آن‌ها می‌خواستند این نژاد را طوری تغییر دهند که تبدیل به یک سوپر سگ شود! بنابر این، در ابتدا برای تولید این نژاد از شجاع‌ترین، سریع‌ترین، باهوش‌ترین و سرسخت‌ترین سگ‌ها استفاده می‌کردند. البته در این راه موفق هم شدند و امروزه دوبرمن به سگی قدرتمند و تهاجمی تبدیل شده است.

البته پرورش دهنده‌ای به نام اوتو گولر (Otto Goeller) هم بر روی ظاهر دوبرمن مطالعه کرد تا در نهایت، در سال 1900، دوبرمن پینچر تبدیل به نژادی مستقل تبدیل شد و مورد تایید مراکز تایید نژاد آلمانی قرار گرفت.

حدودا در سال 1908، دوبرمن را به ایالات متحده آمریکا بردند. خیلی‌ها باور دارند که سگ دوبرمن در همان اولین نمایشی که داشت، برنده بهترین نژاد سگ شد، آن هم بدون اینکه حتی کسی جرات کند دهان سگ را برای بررسی دندان‌هایش باز کند!

اما 15 سال بعد دوران سرنوشت‌سازی در تاریخ زندگی سگ های دوبرمن محسوب شد. در طول جنگ جهانی اول، تعداد دوبرمن ها در اروپا به شدت کاهش یافت، زیرا مردم دچار قحطی شده بودند و نمی‌توانستند از سگ‌های بزرگ نگهداری کنند. در این میان سگ های دوبرمنی که باقی مانده بودند، توسط واحدهای نظامی، پلیس و افراد سرمایه دار جذب شدند.

در طول جنگ جهانی دوم نیز بار دیگر نژاد دوبرمن در آلمان به خطر افتاد. به طوری که به اعتقاد خیلی‌ها، اگر این نژاد را سال‌ها قبل به آمریکا نمی‌بردند، امروز دیگر سگ دوبرمنی وجود نداشت.

در اواسط دهه 1900، آلمان‌ها کلمه پینچر را از اسم این نژاد حذف کردند و چند سال بعد، انگلیسی‌ها هم همین کار را انجام دادند.

در طول سال‌های زیاد، پرورش‌دهندگان نژاد تلاش کردند تا دوبرمن را به ویژگی‌های شخصیتی اصیل خود باز گردانند و البته نتایج خوبی هم گرفتند. امروزه دوبرمن علاوه بر اینکه یک نگهبان تمام عیار برای خانه و خانواده خود است، دوست و همراهی وفادار هم محسوب می‌شود.

وزن و اندازی استاندارد سگ های دوبرمن چقدر است؟

قد دوبرمن نر از 66 تا 71 سانتی‌متر و قد دوبرمن ماده از 61 تا 66 سانتی‌متر متغیر است. وزن دوبرمن نیز از 27 تا 36 کیلوگرم متغیر می‌باشد. بطور کلی دوبرمن های نر کمی بزرگتر از دوبرمن های ماده می‌باشند.

خصوصیات و ویژگی‌های شخصیتی سگ دوبرمن چیست؟

اگر انتخاب شما سگ دوبرمن است، به شما تبریک می‌گوییم! زیرا یک سگ فوق‌العاده باهوش و بی‌نهایت پرانرژی انتخاب کرده‌اید! همچنین دوبرمن شما بسیار وفادار و قابل اعتماد خواهد بود و از اینکه در کنار شما به بازی و تفریح بپردازد، لذت خواهد برد. دوبرمن ذاتا یک سگ محافظ است که هیچ وقت هیچ کمکی را از خانواده خود دریغ نمی‌کند. البته سگ های دوبرمن به هیچ وجه بدون دلیل و منطق تهاجمی نخواهند بود.

دوبرمن دوست دارد که دائما مشغول انجام فعالیت‌های ذهنی و جسمی باشد. او خیلی زود یاد می‌گیرد و آموزش دادنش آسان است. البته این سرعت بالا در یادگیری، برای شما تبدیل به چالش خواهد شد، زیرا همیشه باید چیزهای جدید و جالبی را به او یاد بدهید. سگ دوبرمن می‌تواند کارهایی را که به نظر خودش درست است انجام دهد، البته این سگ بطور کلی خودسر و لجوج نیست. بخصوص اگر به خوبی از پس هدایتش بر بیایید و روابط خوب و پایداری با او ایجاد کنید.

جالب است بدانید که دوبرمن کمی دیر بزرگ خواهد شد! در واقع تا سن 3 الی 4 سالگی، همچنان مانند یک توله رفتار خواهد کرد.

البته لازم به ذکر است که ویژگی‌ها و خصوصیات یک سگ بطور کلی، به ویژگی‌های نژادی، آموزش و اجتماعی شدن آن سگ بستگی دارد. توله سگ‌هایی که خلق و خوی خوبی دارند، معمولا کنجکاو و اهل بازی هستند و از اینکه در آغوش انسان‌ها قرار بگیرند، لذت می‌برند. در انتخاب توله دوبرمن خود، سعی کنید حد وسط را انتخاب کنید، نه توله‌ای که بیش فعال است و نه توله‌ای که به شدت گوشه گیری می‌کند!

بخاطر داشته باشید که همیشه قبل از خرید توله دوبرمن، حتما پدر یا مادرش را بررسی کنید (بخصوص مادر را که معمولا در دسترس است) تا مطمئن شوید که دوبرمن شما در آینده رفتار مطلوبی خواهد داشت. البته ملاقات و بررسی برادر، خواهر یا سایر خویشاوندان توله هم می‌تواند به شما در انتخابی آگاهانه کمک کند.

سگ دوبرمن همانند هر سگ دیگری، نیاز به اجتماعی شدن دارد. بنابر این باید او را از تولگی در موقعیت‌های مختلفی قرار دهید تا صداها و اتفاقات جدیدی را تجربه کند. اجتماعی کردن باعث می‌شود تا سگ شما در آینده رفتارهای خوبی از خود نشان دهد.

پس سعی کنید سگ دوبرمن خود را به پارک ببرید، در میهمانی‌های خود شرکت دهید (البته با اجازه و رعایت حال میزبان!) و به او اجازه دهید تا مهارت‌های اجتماعی خود را بهبود بخشد.

بررسی سطح سلامت و انواع بیماری های سگ نژاد دوبرمن

سگ های دوبرمن بطور کلی وضعیت سلامتی مناسبی دارند، اما همانند همه نژادها، در معرض بیماری‌های زیادی قرار می‌گیرند. بنابر این، شناخت انواع این بیماری‌ها می‌تواند به شما در حفظ سلامتی سگ دوبرمن خود کمک کند.

قبل از هر چیزی، اگر قصد دارید توله دوبرمن خریداری کنید، مطمئن شوید که از یک پرورش‌دهنده معتبر و مطمئن توله را می‌خرید و حتما سوابق پزشکی و گواهینامه‌های سلامت توله و والدینش را به دقت بررسی کنید.

برای تایید سلامت سگ دوبرمن، گواهی‌نامه‌های مختلفی وجود دارد. به عنوان نمونه می‌توان گواهی‌نامه سلامت ارتوپدی حیوانات (Orthopedic Foundation for Animals) را نام برد که برای سلامت قسمت‌های باسن و آرنج، سلامت غدد و بیماری ویلربرند (Willebrand’s disease) صادر می‌شود. داشتن این گواهینامه‌ها برای اطمینان از سلامت توله ضروری است. شما می‌توانید اعتبار انواع گواهینامه‌های پزشکی را در وب‌سایت ofa.org مورد بررسی قرار دهید.

در ادامه، برخی از مهم‌ترین و رایج‌ترین بیماری‌ها در سگ های دوبرمن را باهم بررسی می‌کنیم:

سندروم وبلر (Wobbler’s Syndrome): یکی از بیماری‌های ارثی است که در بین سگ‌های دوبرمن شایع می‌باشد. سگی که دچار این سندروم است، از فشردگی ستون فقرات رنج خواهد برد. عامل اصلی این فشردگی، بی‌ثباتی مهره گردن یا ناهنجاری‌هایی در کانال ستون فقرات می‌باشد. اگر این بیماری در سگی تشدید شود، منجر به گردن درد و فلج و ناتوانی در پاها خواهد شد. در این صورت حتی شاید جراحی هم راهی برای درمان قطعی نباشد، زیرا در برخی از موارد، ممکن است وضعیت سگ شما بازهم وخیم شود و به حالت قبل از عمل بازگردد.

آلبینویزم (Albinoism): یکی دیگر از بیماری‌های ژنتیکی که ممکن است سگ دوبرمن شما به آن مبتلا شود. مهم‌ترین نشانه این بیماری، رنگ سفید پوست و رنگ صورتی بینی سگ شما می‌باشد. همچنین رنگ چشم‌ها نیز روشن یا آبی خواهد بود. آلبینوها نسبت به نور خورشید حساسیت دارند و ممکن است دچار بیماری‌های مختلفی همچون سرطان و مشکلات چشمی شوند. نباید پرورش نژاد سگ‌های مبتلا به آلبینو را ادامه داد.

کچلی تکه‌ای رنگی (Color Mutant Alopecia): نوعی بیماری پوستی است که معمولا دوبرمن های آبی و گاهی قرمز رنگ را به خود مبتلا می‌کند. بیشتر سگ‌هایی که دچار این بیماری هستند، معمولا با پوشش بدن عادی به دنیا می‌آیند، اما نشانه‌های آن معمولا از سن 4 ماهگی تا 3 سالگی خود را بروز می‌دهند. هم‌زمان با رشد و بلوغ سگ، شاهد شکنندگی موها و ریزش تکه‌ای آن خواهیم بود. البته تنها بخش‌هایی از پوشش بدن سگ که آبی رنگ هستند، تحت تاثیر این بیماری قرار می‌گیرد. این بیماری بطور کلی غیر قابل درمان است. البته استفاده از برخی شامپوهای درمانی می‌تواند شدت این بیماری را کاهش دهد.

پیچ‌خوردگی و انبساط شکمی (Gastric Dilatation-Volvulus): به این عارضه نفخ یا بادکردن (Bloat) هم گفته می‌شود و یکی دیگر از بیماری‌های بسیار خطرناکی است که معمولا سگ‌هایی با سینه‌های ستبر و وسیع مانند دوبرمن و ژرمن شپرد را مبتلا می‌کند. این بیماری معمولا در نتیجه خوردن یک وعده غذایی بزرگ در روز، تندخوری، نوشیدن حجم زیادی آب پس از غذا خوردن و ورزش شدید پس از آن بروز می‌کند. هرچه سن سگ بالاتر باشد، خطر ابتلا به نفخ بیشتر خواهد بود. بیماری GDV زمانی اتفاق می‌افتد که معده به واسطه گاز و هوا متورم شده و پیچ می‌خورد.

سگی که دچار این عرضه می‌شود، قادر نخواهد بود که آروغ بزند یا استفراغ کند تا خودش را از هوای اضافی ذخیره شده در معده رها سازد. در نتیجه، از بازگشت مجدد خون به قلب جلوگیری می‌شود. فشار خون افت پیدا می‌کند و سگ شما دچار شوک می‌شود. در صورتی‌که به سرعت اقدامات و مراقبت‌های پزشکی لازم انجام نشود، سگ شمادر معرض مرگ قرار می‌گیرد. بنابر این در صورتی‌که هریک از نشانه‌های نفخ مانند: معده متورم، ترشح بزاق بیش از حد، قی کردن، ضعف، نا آرامی و ضربان بالای قلب را بخصوص پس از خوردن وعده غذایی مشاهده کردید، در سریع‌ترین زمان ممکن سگ خود را نزد یک دامپزشک ببرید.

برای مراقبت و نگهداری از سگ دوبرمن چه نکاتی را رعایت کنیم؟

سگ دوبرمن بیشتر برای زندگی برون شهری و روستایی مناسب است. دوبرمن نیاز زیادی به ورزش و دویدن روزانه دارد و اگر شما اهل ورزش نیستید و یا وقت کافی برای تمرین کردن با سگ خود را ندارید، دوبرمن انتخاب مناسبی براش شما نخواهد بود. سگ دوبرمن یه حیاطی نیاز دارد که دورش حصار کشی شود تا هم خودش در امنیت باشد، هم امنیت سایر افراد و حیواناتی که ممکن است ندانسته وارد قلمرو او شوند حفظ گردد.

بهتر است دوبرمن را به مدت طولانی در خانه تنها نگذارید. همچنین نباید او را به زنجیر ببندید. دوبرمن نیاز دارد تا به عنوان بخشی از خانواده تلقی شود و از اینکه در تفریحات و فعالیت‌های خانوادگی شرکت کند، لذت می‌برد.

اجتماعی شدن یکی از مهم‌ترین نیازهای سگ دوبرمن می باشد. مانند هر سگ دیگری، دوبرمن ممکن است خجالتی یا برعکس ستیزه جو باشد. بنابر این از دوران تولگی باید آموزش‌های اجتماعی شدن لازم را به او بدهید.

کوتاه کردن دم معمولا در تولگی دوبرمن انجام می‌شود. مسئولیت بریدن گوش هم در صورتی که قصد انجام آن را داشته باشید (واقعا غیر ضروری است!)، بر عهده شما خواهد بود نه پرورش‌دهنده‌ای که توله را از او خریداری می‌کنید. بریدن گوش به جراحی و چند ماه مراقبت‌های ویژه پس از آن نیاز دارد. در هر صورت، اگر دوست دارید گوش سگ شما بریده باشد، باید مسئولیت مراقبت از آن را هم بپذیرید.

به خاطر داشته باشید که سگ دوبرمن شما در نظر دیگران معمولا ترسناک و تهاجمی به نظر خواهد رسید. بنابر این بهتر است در محیط‌های عمومی، به گردن سگ خود قلاده ببندید.

برای تغذیه سگ دوبرمن چه نکاتی را باید رعایت کنیم؟

توصیه می‌کنیم روزانه 2.5 الی 3.5 فنجان غذای خشک و با کیفیت بالا در 2 وعده جداگانه به سگ دوبرمن خود بدهید.

البته لازم به ذکر است که میزان غذای مورد نیاز سگ شما، به اندازه، سن، بدن، سوخت و ساز (متابولیسم) و میزان فعالیت آن بستگی دارد.

سگ‌ها مانند انسان‌ها به کیفیت و کمیت متفاوتی از غذا نیاز دارند. در واقع، سگی مانند دوبرمن با سطح انرژی بالا، در مقایسه با یک سگ تنبل، به غذا و انرژی بیشتری نیاز دارد. همچنین کیفیت غذایی که شما برای سگ دوبرمن خود خریداری می‌کنید هم متفاوت است. هرچه غذای سگ بهتر باشد، مواد غذایی بهتری هم به بدن سگ شما خواهد رسید.

بهتر است بر حجم و تعداد وعده‌های غذایی سگ خود نظارت دقیقی داشته باشید تا تناسب اندام او شما حفظ شود.

شما می‌توانید با استفاده از یک روش بسیار ساده متوجه شوید که آیا دوبرمن شما دچار اضافه وزن شده است یا خیر. تنها کافی است دست خود را روی بدنش بگذارید، شصت خود را هم‌تراز با ستون فقرات قرار دهید و انگشتان خود را در دو طرف بدن سگ خود رها کنید.

پس از انجام این کار اگر توانستید دنده‌های سگ خود را زیر لایه‌ای از ماهیچه حس کنید، یعنی وزن سگ دوبرمن شما مناسب است. اگر دنده‌ها را به چشم مشاهده کردید، یعنی سگ شما دچار لاغری مفرط است و درصورتی‌که دنده‌ها را حس نکردید، دوبرمن شما به یک رژیم غذایی جدی برای کاهش وزن نیاز دارد. البته این روش برای بیشتر سگ‌ها قابل استفاده است.

بهداشت و نگهداری از پوست و موی بدن سگ های دوبرمن

پوشش نرم و براق بدن دوبرمن، دارای موهای کوتاهی است که روی پوستش خوابیده‌اند. بعضی از دوبرمن ها در اطراف گردن و زیر پوشش اصلی بدن خود، پوشش اضافی ناچیزی دارند. رنگ بدن دوبرمن سیاه، قرمز، آبی و حنایی است. همچنین در بالای هر کدام از چشم‌ها، روی پوزه، گردن، قفسه سینه، دست‌ها و نیز پاهایش، علامت‌هایی دارد.

پوشش نرم و براق بدن دوبرمن به مراقبت‌های کمی نیاز دارد. دوبرمن سگ تمیزی است و بوی بسیار کمی دارد. البته گول کوتاه بودن موهای بدن او را نخورید، موهای کوتاه هم ریزش دارند! بهتر است بصورت هفتگی بدن دوبرمن را شانه کنید. دوبرمن شما تنها زمانی نیاز به حمام کردن دارد که روی چیزهای کثیف غلت بزند و بوی بدی به خود بگیرد. در غیر این صورت، نیاز چندانی به حمام کردن نخواهد داشت.

سعی کنید دندان‌های دوبرمن خود را حداقل 2 یا 3 بار در هفته مسواک بزنید تا باکتری‌ها و جرم‌های روی آن از بین بروند. حتی مسواک زدن روزانه هم خوب است و از ابتلا به بیماری‌های دهان و دندان و بوی بد آن جلوگیری می‌کند.

ناخن‌های سگ دوبرمن خود را یک‌بار در ماه کوتاه کنید. همچنین درصورتی‌که صدای برخورد ناخن‌های سگ خود با سطح زمین را می‌شنوید، یعنی زمان کوتاه کردن ناخن او رسیده است. توجه داشته باشید که ناخن سگ دارای رگ‌های خونی است و کوتاهی بیش از حد مجاز آن، ممکن است منجر به خون‌ریزی شود. در این صورت بعید است سگ شما دفعه بعد و پس از دیدن ناخن‌گیر، با شما همکاری کند!

بنابر این، اگر تخصص کافی در کوتاه‌کردن ناخن سگ خود را ندارید، بهتر است از دامپزشک یا فردی که مهارت دارد کمک بخواهید.

گوش‌های دوبرمن خود را بطور هفتگی بررسی کنید. هرگونه قرمزی یا بوی بد، ممکن است نشان دهنده نوعی عفونت باشد. هنگام بررسی گوش دوبرمن می‌توانید با استفاده از یک گوش پاک‌کن کتانی و مرطوب، به آرامی داخل گوش را (نه چندان عمیق) مالش دهید و تمیز کنید تا از عفونت‌های احتمالی گوش جلوگیری شود. البته دقت داشته باشید که نباید چیزی را داخل کانال گوش سگ فرو کنید و تنها قسمت بیرونی را تمیز نمایید.

در نهایت سعی کنید سگ خود را به این اقدامات نظافتی از تولگی عادت دهید. کف پاهایش را همواره بررسی کنید، زیرا حساسیت زیادی به این ناحیه دارند. داخل دهان دوبرمن را هم به دقت بررسی کنید. برای اینکه این اقدامات نظافتی را راحت و بدون دردسر انجام دهید، سعی کنید با استفاده از انواع جایزه و تشویق، تجربه لذت بخشی برای سگتان بسازید تا با شما همکاری کند.

زمانی که مشغول تیمار سگ خود هستید، سعی کنید زخم‌ها را در صورت وجود پیدا کنید. هیچ‌گاه نسبت به جوش‌ها و علامت‌های عفونت مانند قرمزی، تورم و التهاب روی پوست، بینی، دهان و چشم‌ها و روی پا بی‌تفاوت نباشید. چشم‌های نژاد سگ دوبرمن باید صاف و تمیز و بدون قرمزی و تاری باشند. بررسی‌های دائمی، مرتب و هفتگی، تضمین‌کننده سلامت دوبرمن شما خواهد بود.

سگ دوبرمن با کودکان و سایر حیوانات خانگی چه رفتاری دارد؟

اگر سگ دوبرمن شما به خوبی پرورش یافته باشد، سگ بی‌نظیری برای خانواده شما خواهد بود. دوبرمن قابل اعتماد است و از کودکان در خانواده خود – البته در صورتی که بخوبی اجتماعی و تربیت شده باشد – محافظت می‌کند. کودکان باید با سگ شما رفتار خوبی داشته باشند و این رفتار خوب از طرف دوبرمن هم بی‌پاسخ نخواهد ماند.

اما تحت هر شرایطی، وقتی سگ‌ها کنار کودکان هستند، باید تحت نظر بزرگترها باشند. به کودکان خود آموزش بدهید که چگونه سگ شما را لمس کنند و همیشه تعاملات بین دوبرمن و فرزند خود را تحت نظر داشته باشید تا از گاز گرفتگی یا کشیدن گوش و دم جلوگیری کنید. به کودک خود بیاموزید که وقتی سگ شما در حال غذا خوردن است، هیچ‌گاه نزدیکش نشود و غذایش را نگیرد. از شما خواهش می‌کنیم که به هیچ وجه، هیچ سگی را با کودک خود تنها نگذارید.

سگ دوبرمن با سایر سگ‌های و حیوانات خانگی هم رفتار خوبی دارد، بخصوص اگر در کنار آن‌ها بزرگ شده باشد. البته گاهی در برابر سایر سگ‌ها تهاجمی رفتار خواهد کرد. بخصوص اگر از جانب آن‌ها خطری برای خود یا خانواده خود احساس کند.